|
De P van het PSC...
Er komen veel vragen over de
P van het PSC. Van
verschillende kanten. De kerken voorop.
“Betekent die P echt nog iets in het Sociaal
Centrum dat jullie zijn geworden?” Maar ook
anderen vragen vaker dan vroeger naar die P. “Is
die P nog wel van onze tijd?”
Bij beide vragen is het er grote
kans dat we in de verdediging schieten. En “we”
zijn dan teamleden en vrijwilligers, die de
betekenis van de P graag oefenen. Mensen, die
graag – creatief en uitdagend – gestalte willen
geven aan die P.
Het team van het PSC is geen
protestants team. Het werk in het PSC is
(gelukkig) niet zo uitzonderlijk dat je het
protestants kunt noemen. Maar in de netwerking
zijn wij wel het PSC. En in ons hart ook.
Al in de vroege jaren negentig koos het PSC-team
voor “diversiteit”. Toen was dat nog helemaal
niet “in”. Maar wij hadden al in 1991 een
collega, die moslim was. Het toenmalige bestuur
moest even slikken toen wij met hem aan kwamen.
Sommigen waren bang dat dat toch iets te ver
ging. En hoe zouden de kerken reageren?
Zoals zo vaak, reageerden de kerken niet. ’t Was
wel goed, dachten we toen. En we leerden ervan.
We leerden om rekening te houden met de
gebedstijden, met het vasten… met een bepaalde
kijk op het leven. ’t Deed deugd om hem erbij te
hebben.
We hebben er nooit voor gekozen
- ook niet toen we meegingen in CAW De Terp in
1999 – om de P maar de P te laten en als SC
verder te gaan. De P bleef altijd bij ons.
Bevragend. Uitdagend. Als een blok aan ons been.
Als een licht in de duisternis. Als een lastige
klant. Als een vraagteken. Als een uitroepteken!
Het PSC-bestuur bestaat nog steeds uit mensen
van de kerken, deze achterban is belangrijk voor
het PSC.
Vele jaren later is ons team (en
de vrijwilligersgroep) zeer divers: vanuit vele
werelden qua afkomst, geloof, visie, kleur,
sociale klasse, opleiding… vormen we samen een
team. Met vallen en opstaan. En netwerken we de
hele stad en het hele land door, tot ver in
Europa.
De diversiteit van de
medewerkers is een vanzelfsprekendheid geworden.
Soms een té grote vanzelfsprekendheid, dan maken
we geen tijd meer om over onze verschillen in
dialoog te gaan. Dat gebeurt in tijden waarin de
werkdruk té groot is. En dat is jammer. Want de
P van het PSC betekent juist dat er ruimte is
voor verschillen. Deze P gaat er vanuit dat we
veel van mekaar kunnen leren, dat we samen
sterker kunnen zijn. Dat we door onze bewuste
samenwerking beter present kunnen zijn bij de
mensen, die een beroep op ons doen. Dat we echt
aan bevrijding kunnen werken en aan recht en
vrede.
En dat is de kern van de P. Waarin het geloof
wordt uitgedrukt dat er mag/moet worden
opgestaan tegen de dood, dus tegen alles wat
mensen klein maakt!
In de eerste plaats door present
te zijn en het leven mee te leven van de mensen
in de rafelrand van de samenleving (met en
zonder papieren!), ook door op
politiek vlak te signaleren,
wat we in die rafelrand signaleren. Door
participatief te zijn in vele netwerken
en promotie te maken voor wat
goed is voor iedereen: recht en vrede. Door te
werken aan preventie en zo
mensen te ondersteunen in hun verlangen naar een
plaats in de samenleving. Door samen de goede
resultaten en het leven zelf te vieren met
plezier! Dit alles vraagt om de
passie die bij mensen hoort, die
protesteren tegen alles wat
altijd maar gaat, zoals het gaat en zich pas
mens voelen worden in relatie met allen die van
al dat bestaande het slachtoffer worden.
Dit is een uitdaging, een blok aan het been, een
licht in de duisternis. Zo werken maakt dat we
elkaar nodig hebben. De mensen van het PSC en de
kerken, de mensen van het PSC en de andere
organisaties in stad en land. We hebben elkaar
nodig om door dialoog en vorming van elkaar te
leren om strategisch, creatief en spanningsvol
met deze P om te gaan. Deze manier van werken
kan alleen blijven bestaan als we aan elkaar
blijven groeien. Dan kan het PSC een bijdrage
blijven leveren aan de vrede en het recht in de
buurt, de stad en het land. En dat willen we!
Toch?
ds. Ina Koeman
april 2009 |
